Goedkoop is duurkoop?
Ik heb de laatste tijd weer wat spulletjes gekocht. Eens in de zoveel tijd is het weer zover, dan komt die behoefte naar boven. En hoewel ik me soms wel eens laat verleiden tot minder briljante aankopen moet ik zeggen dat de meeste euro’s toch goed besteed worden. Weinig spijt, tot nu toe…
Ik weeg m’n keuzes dan ook altijd goed af. Er wordt vooronderzoek gedaan op internet, waar ik zowel kijk naar de professionele reviews als gebruikerservaringen. Daar laat ik me meestal grotendeels door leiden, ik vind dat meer waard dan het verkooppraatje wat een verkoper in de winkel me kan vertellen. Natuurlijk, die hebben misschien verstand van zaken en zijn dagelijks met die spullen bezig. Maar toch; ze staan daar om je iets te verkopen. Omzet, dat is waar het onderaan de streep om draait.
Bij sommige beslissingen komt het onderbuik gevoel kijken, je kent het vast. Soms is dat gevoel positief, je beslissing “voelt” gewoon goed. En soms werkt het tegen je, denk je dagenlang nog “heb ik daar nu wel goed aan gedaan”. Dat laatste gevoel heb ik bij de aankoop van mijn was/droog combinatie. Door vele mensen afgeraden, toch gedaan. En of ik er goed aan heb gedaan, dat zal de tijd leren. Als je dat onderwerp interessant vindt, trouwens, lees dan vooral het boek “Start with why” van Simon Sinek, waarin wordt uitgelegd waarom beslissingen soms goed of juist niet goed voelen. Aanrader!
Goed, op naar de moraal van dit verhaal: een beslissing is meer dan alleen het afwegen van de positieve en negatieve punten. Er komt gevoel bij kijken en in sommige gevallen spelen er aan de zijkant nog allerlei belangen. Zo koop je waarschijnlijk eerder een fiets van je oom die een fietsenwinkel heeft, dan van een willekeurige andere fietsenboer. Niet omdat die fietsen nu per se beter of goedkoper zijn, maar omdat het je oom is. Is dat dan goed of slecht? Geen idee, maar het voelt als de juiste beslissing.
Toch proberen we in Nederland (en in de EU en daarbuiten net zo goed) kostte wat kost alle niet rationele overwegingen bij een aankoop zoveel mogelijk buitenspel te zeggen. En dan noemen we dat vervolgens: de aanbesteding. Het idee achter een aanbesteding is eenvoudig: je zet op papier wat je wilt hebben, laat aanbieders je daarop een voorstel doen en kiest vervolgens “de beste”. Maar is dat dan ook echt de beste? Stel dat 2 aanbieders beweren dat ze je exact hetzelfde kunnen leveren, maar aanbieder A) is 20% goedkoper. Op basis van de rationele feiten zou je zeggen: doen! Op basis van je onderbuik gevoel misschien niet?
Die aanbestedingen doen we niet omdat we daar zin in hebben, die doen we omdat het moet. Nog voor de aanvraag de deur uit gaat is het al geen vrije beslissing meer. Weg onderbuikgevoel. En dus zitten we nu met, ik noem maar wat, een Fyra die niet rijdt. Die voldeed op papier aan alle eisen en was goedkoper dan de concurrentie. Maar ja, die eisenlijst is altijd op meerdere manier te interpreteren. En wie zegt dat die gekke Italianen niet een paar vinkjes hebben gezet in kolommetjes, waar ze eigenlijk geen vinkje hadden mogen zetten? Vraag me af welke beslissing er genomen was wanneer de NS naar haar onderbuikgevoel had geluisterd.
Leave a Comment