Sinterklaas en Poolse Pjotter
Het is die tijd van het jaar weer. De blaadjes beginnen bruin te worden en dwarrelen naar beneden. Vanavond een extra uurtje slaap en de winterjas is inmiddels alweer uit de kast. Iedereen weet dan natuurlijk wat eraan zit te komen… juist! De jaarlijkse discussie over Zwarte Piet en “of dat allemaal wel kan”. Doodmoe wordt ik er ieder jaar weer van, terwijl ik er nog maar vrij weinig mee te maken heb. Van huis uit vieren wij het Sinterklaasfeest nog steeds. Een gezellig avondje samenzijn met cadeau’s en surprises. Een teveel aan snoepgoed zorgt er ieder jaar weer voor dat ik enigszinds misselijk in de auto terug naar huis stap. Hartstikke leuk, hoewel de jaarlijkse surprise stress ieder jaar weer toeslaat.
Hoe dan ook, ik snap dus niet zo goed waarom mensen ieder jaar weer dat gezeur moeten beginnen over de Sint zijn ‘slaafjes’. Het feit dat de beste man een blanke is die zwarte medewerkers in dienst heeft die voor hem klusjes uitvoeren, dat kan echt niet meer. Het is een verouderd beeld waar we vanaf moeten, iedereen is immers gelijk. Toch?
Misschien moeten we dan dit jaar de Zwarte Piet maar inruilen voor een Poolse Pjotter. Want hallo mensen, wij zijn geen haar beter dan onze voorouderen. Een groot deel van Nederland zit thuis op de bank, omdat ze geen zin hebben in de vervelende klusjes die ook gedaan moeten worden. Op de gemiddelde boerderij lopen in de zomer meer Oostblokkers rond dan Nederlanders, als die uberhaupt nog aanwezig zijn. De rent-a-pool toko’s als Exotic Green en OTTO floreren de pan uit. En dat is echt niet alleen omdat die mensen voor een grijpstuiver willen werken, maar omdat ze voor diezelfde grijpstuiver ook nog eens niet te beroerd zijn om klote klusjes te doen. De klusjes waar de gemiddelde Nederlander zijn of haar neus voor ophaalt. En ja; ik heb natuurlijk makkelijk lullen met mijn mooie baan en luxe leventje, maar daar heb ik dan ook voor gestudeerd en mijn best voor gedaan. Mag ik?
Maar toegegeven; we gaan tegenwoordig wel een stuk luxer om met onze arbeiders. Ze wonen met een man of 15 tegelijkertijd in een rijtjeshuis, krijgen vaak een Suzuki Swiftje van de zaak mee en naar hun maatstaven betalen we ze heel redelijk. Dat was toentertijd wel anders, onze zwarte medewerkers kregen vaak helemaal niks betaald voor zover ik weet. En auto’s waren er nog niet, dus die kregen ze ook al niet. Het was een oneerlijke tijd.
Goed, terug naar het oorspronkelijke probleem. Ik liep gisteravond in de Albert Heyn mijn wekelijkse boodschapjes te verzamelen toen een donker gezin (is dat de juiste benaming tegenwoordig?) binnen kwam wandelen. De mamma was een echte BIG momma en had haar zoontje bij zich. Die was al ernstig onder de indruk door het gemotoriseerde orkestje apen op de groentenafdeling, maar toen hij eenmaal doorhad wat er 10 meter verderop stond was het hek helemaal van de dam. MAMMA! MAMMMAAAA! SINTERKLAAAAAAAASSSS!!! Het kereltje rende als een bezetene naar de Sint en Piet poppen en stond zich direct te vergapen aan al het snoepgoed wat er lag uitgesteld. Of zijn moeder uiteindelijk nog wat voor ‘m heeft gekocht heb ik niet meer meegekregen, maar ik kan me niet anders voorstellen.
De moraal van dit verhaal: dat jongetje was zich helemaal niet bewust van de huidskleur van de pieten. Al helemaal niet van het feit dat die huidskleur zijn eigen huidskleur was en laat staan van zijn voorouders. Zijn voorouders die voor hem door het stof zijn gegaan zodat hij nu vrij en ongedwongen kan leven in Nederland. Wat kan hem nou heel die slavernij schelen? Hij is al blij met de letter s alleen.
Leave a Comment