De automaat
Deze week zat ik op een flexplek, achter mijn laptopje te werken. Het leuke aan flexplekken is dat je iedere keer op een andere plek kunt gaan zitten en weer andere mensen tegenkomt. Dat werkt afwisselend en inspirerend, iedereen heeft zo weer zijn eigen nieuwtjes, ideetjes en gewoonten.
Mijn plek bevond zich dit keer vlak bij de automaten. De gratis automaat met koffie, thee, chocolademelk en soep. En twee betaalde automaten; één voor blikjes en een voor snacks en tussendoortjes. En die betaalde automaten, die trokken al snel mijn aandacht. Want wat misschien wel heel logisch is verbaasde me toch; de gemiddelde automaatbezoeker is echt fors zwaarder dan mijn gemiddelde collega.
Het meest bezoek diende zich ‘s middags aan. Ik begon me in te denken hoe dat moest zijn. Rond een uur of 2, inmiddels alweer even na de lunch, toch een beetje een knagend gevoel krijgen. Onrustig op je stoel zitten, de afweging maken of je toch maar weer moet gaan lopen of misschien beter toch niet. Onrustig kijken naar het klokje rechts onderin het beeld, nog lang geen 5 uur. Uiteindelijk dan toch maar opstaan. Een verlichtend gevoel omdat je eindelijk de stap gemaakt hebt. Een schuldig gevoel met dezelfde reden.
Voor het glas staan, zoveel keuze. Chocolade, of zoet? Proberen om toch nog gezond te doen, of gewoon het lekkerste nemen? Je goedgevulde portemonnee uit de broekzak halen om vervolgens alleen de chipknip maar nodig te hebben. Een keuze maken, zonder goede rede maar met gevoel. Het ijzeren spiraal zien ronddraaien waarmee de snack naar keuze zich langzaam naar voren beweegt. Hopen dat hij niet weer blijft hangen, dat is iedere keer zo’n gedoe.
Een zachte plof in de bak. In het donker graaien om in de hoek de plastic verpakking te voelen. Daar is dat gevoel van opluchting weer. Scheuren, geuren. Die hap waarvan je weet dat hij een korte periode van genot inluid. Jummie.
En dan vanavond weer braaf gaan sporten he? Blijkbaar niet.
Leave a Comment